*ေ၀ဒနာကို မေၾကျငာခ်င္ေသာ္လည္း*
မိမိသည္ ၂၀၁၁-ခုႏွစ္၏ ႏွစ္ဦးပိုင္းကာလ 1-လပိုင္း ၂၈-ရက္ေန႔တြင္ အမိျမန္မာျပည္မွ သီဟုိဠ္ေခၚ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ တကၠသိုလ္ပညာသင္ယူရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ေမးစရာရွိသည္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေကာ သင္လုိ႔မရဘူးလား။ သင္စရာပညာေတြ ကုန္သြားလို႔လားဟု။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အမိျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ ပိဋကတ္ပညာသင္ၾကားနည္းစနစ္သည္ အဆင့္ျမင့္သည္။ အေျခခံခိုင္မာသည္။ နည္းစနစ္စုံလင္သည္။ အႏုစိပ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေကာင္းမြန္ေသာ ပညာသင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ပိုင္ဆုိင္ထားသည္မွာ ဘယ္သူမွ ျငင္း၍ မရႏိုင္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာစရာရွိသည္က ေမာ္ဒန္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေခတ္မီဖို႔ေတာ့ လုိအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ပထမျပန္စာေမးပြဲမွာ အဂၤလိပ္စာကို တစ္ဘာသာအျဖစ္ တရား၀င္ျပ႒ာန္းဖို႔က်ျပန္ေတာ့လဲ အခုအခ်ိန္အထိ အေကာင္ အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးေပ။ တကၠသိုလ္မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ထုိတကၠသိုလ္မ်ား၏ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားက စာသင္သား မ်ားအတြက္ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အသက္ကန္႔သတ္ျခင္း၊ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္ျခင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေခတ္စနစ္အရ လုိအပ္ေနသည့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပက္သက္သည့္ အေတြးအေခၚ ပညာမ်ား၊ ခ်ဥ္းကပ္ပုံနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေခတ္မီစြာ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည့္ ႏိုင္ငံတကာအသိအမွတ္ျပဳ တကၠသိုလ္ တစ္ခုခုသို႔ တက္ေရာက္ပညာသင္ယူရန္၊ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ပညာေရးခရီးၿပီးဆုံးကာ လိုအပ္သည့္ ပန္းတိုင္ ေရာက္ရန္၊ ယခုေခတ္မွာ အမွန္တကယ္တတ္ေျမာက္ဖုိ႔ လုိအပ္လ်က္ရွိေသာ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္း တိုးတက္ဖို႔ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အျခားအျခားေသာ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း မိမိနည္းတူ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကလိမ့္ မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။
ထားပါေတာ့ေလ။ မိမိ သီဟုိဠ္သို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သီဟုိဠ္၏ ဓေလ့ထုံးစံ၊ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရးစသည္တို႔ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တကူးတက ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေလ့လာခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ထိုမ်က္ျမင္ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတာေလးေတြကို အနည္းငယ္မွ် တင္ျပလုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သည္ေဆာင္းပါးေလးကို ေရးလုိက္ ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေနရာတိုင္းမွာ အားသားခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြကေတာ့ ရွိၿမဲဓမၼတာပင္။ ဘယ္အရာမွေတာ့ အလုံးစုံ ၿပီးျပည့္စုံေနမည္မဟုတ္ေပ။ မိမိအေနနဲ႔ တင္ျပလုိတာက အမိေျမ၏ ျပဳျပင္ရန္လိုအပ္ေနသည့္ အားနည္းခ်က္ မ်ားကိုသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ မိမိေဆာင္းပါးမွာ လကၤာေျမ၏ အားသာခ်က္အခ်ဳိ႕ ကို အနည္းငယ္ေဖာ္ထုတ္လ်က္ အမိေျမ၏ ျပဳျပင္သင့္သည္ထင္သည့္ လုိအပ္ခ်က္အနည္းငယ္ကို တေစ့တေစာင္း တင္ျပထားေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အားနည္းခ်က္မ်ားကို သိမွသာလွ်င္ ျပဳျပင္ ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါေလာ။
သီဟုိဠ္ေခၚ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
သီရိလကၤာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပက္သက္၍ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ား၊ အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္း ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးမ်ား၊ ပိဋကတ္က်မ္းတတ္ သာသနာ့သူရဲေကာင္းမ်ား၊ ပိဋကတ္စာေပမ်ား၊ ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ ထြက္ေပၚထင္ရွား ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္ကို မည္သူမွ မျငင္းဆိုႏိုင္ေပ။ ဗုဒၶ ျမတ္စြာ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ေတာ္မူခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံၿပီးလွ်င္ ဒုတိယေျမာက္ အိမ္နီးခ်င္း ဗုဒၶႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ ေၾကာင္းကို သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားက မီးေမာင္းထိုးျပလ်က္ရွိေပသည္။ ႏိုင္ငံနယ္ပယ္အေနနဲ႔ၾကည့္လွ်င္ ေသးငယ္ေသာ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံက ပဲခူးတိုင္း၏ အက်ယ္ဧရိယာေလာက္သာရွိသည္ ဟုလည္း အခ်ဳိ႕က ဆိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းသည္။ တည္ၿငိမ္သည္။ သာယာသည္။ ယဥ္ေက်းသည္။ ပ်ဴငွါသည္။ ေခတ္မီၿပီး ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏွင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေအာင္ အထူးႀကိဳးစားအားထုတ္ေနေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ေတာ္အျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။
ဘာသာေရး
လကၤာဒီပသားတုိ႔၏ ႏွလုံးသားသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼေရေအးကို ကာလၾကာျမင့္စြာ ေသာက္သုံး မွီ၀ဲခြင့္ ရခဲ့၍လားမသိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သိသည္ျဖစ္ေစ မသိ သည္ျဖစ္ေစ ေဒါသမ်က္လုံးျဖင့္မၾကည့္ၾက။ ေမတၱာအၿပဳံးတို႔ျဖင့္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ ပ်ဴငွါၾကသည္။ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္းမ်ား မရွိသေလာက္ပင္ ေဒါသတရား နည္းပါးၾကသည္။ လိုင္းကားေပၚမွာ၊ လမ္းေပၚမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား၌ ေအးခ်မ္းစြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနသည္ကိုသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ မိမိတို႔သည္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ား၌ လိုင္းကားစီးလ်က္ ေကလနိယတကၠသိုလ္သို႔ ေက်ာင္းတက္ ရသည္။ ကားေပၚမွာ တစ္ဦးႏွင့္တဦး ေဖးမကူညီလ်က္ ေနရာေပးသင့္သူမ်ားကို ေနရာေပးၾကသည္။ သက္ႀကီးရြယ္ အုိမ်ား၊ သားသည္ မိခင္မ်ား၊ ကိုယ္၀န္သည္မ်ားကို အထူးဦးစားေပးၾကသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ကားေပၚတက္ လာၿပီဆုိလွ်င္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေနရာမွထေပးၾကသည္။ မိမိတို႔ကပင္ အားနာမိေသးသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ၀င္ေျပာစရာမလို။ ပင္ကိုယ္အသိ ရင္ထဲမွာရွိႏွင့္ေနၾကသည္။ စပယ္ယာက ၀င္ေျပာစရာ မလိုသလို ဒရိုင္ဘာကလဲ ၀င္ေငါက္စရာမလိုေပ။ တစ္ခါတရံ ကားမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းတတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေအာ္ဟစ္ ဆဲေရးျခင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းမ်ားမျပဳၾက။ ဒီလိုမ်ဳိး ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရဖန္မ်ားလာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာက အလိုလိုကပ္ၿငိ ခံစားလာမိေတာ့သည္။ အမိေျမကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေတာ့သည္။ စပယ္ယာက ေငါက္လုိက္။ ဒရုိင္ဘာက ဆဲလိုက္။ ခရီးသည္ေတြက ဆူလိုက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ကားေပၚမွာ အေခ်ာင္သမား မသမာသူေတြကလဲ ပါေသးသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ကားေပၚတက္လာလွ်င္ မသိခ်င္ဟန္ ေဆာင္သူကေဆာင္နဲ႔။ သံဃာေတာ္ သီးသန္႔ခုံေတာင္ ဖယ္မေပးခ်င္ၾကေပ။ သံဃာေတာ္မ်ား လူေတြၾကားထဲ တုိးစီးေနၾကရတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ သီဟုိဠ္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ႀကဳံရေပ။ ကြာပါ့ကြာပါ့ဟု စိ္တ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္မိသည္။ မ်က္ ေမွာက္ကမၻာမွာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆုံးဟု ေျပာရေလာက္သည့္ အမိေျမမွ ေရႊျမန္မာတို႔၏ ကံအမူအရာမ်ားကား ဒီထက္ပိုမိုယဥ္ေက်းေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ လုိအပ္ေနေသးသည္။ ျပဳျပင္စရာေတြ မ်ားစြာရွိေနေသး သည္ဟု ခံစားသိျမင္ခဲ့ရသည္။ လကၤာဒီပသားတုိ႔ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ အားမလို အားမရနဲ႔ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာ ခံစားမိသည္။ ဒါက နမူနာမွ်သာျဖစ္ေလသည္။
လကၤာဒီပသားတို႔သည္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို အထူးေလးစား ယုံၾကည္ၾကသည္။ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ မရွိသေလာက္ပင္။ သူတို႔မွာ ကိုးကြယ္စရာ ရတနာသုံးပါးသာရွိသည္။ အျခား ကိုးကြယ္စရာ နတ္မရွိ၊ ဓာတ္မရွိ၊ ဘုိးေတာ္ ၀ိဇၨာဆိုတာမရွိ။ ေဗဒင္နကၡတ္ဆိုတာ မရွိ။ ယုတ္စြအဆုံး ပုတီးစိပ္ျခင္းအမႈကိုပင္ ျပဳလုပ္သည္ကို မေတြ႔ရေပ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ပုတီးတစ္ကုံးနဲ႔ သံသရာခရီး ၿပီးဆုံးႏိုင္သည္မွ မဟုတ္ပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးလူငယ္ အရြယ္မေရြး ဘာသာေရးကို အထူးလိုက္စားၾကသည္။ မိဘမ်ားက ကေလးမ်ားကို အထူးဦး စားေပး လုိက္စားေစသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္ေစသည္။ တရားနာေစသည္။ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈစာေပမ်ား ဖတ္ေစသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္းမွာ ဆန္းေဒးစကူးလ္ေခၚ ဓမၼေက်ာင္းမ်ားဖြင့္ရာ နီးစပ္ရာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မ်ားသို႔ မိမိတို႔၏ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ပို႔ေဆာင္လ်က္ ယဥ္ေက်းမႈစာေပမ်ား၊ အဂၤလိပ္စာမ်ား သင္ၾကားေစသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ လကၤာဒီပသားတုိ႔၏ႏွလုံးသားမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကိန္း၀ပ္တည္ရွိေန ခဲ့သည္။ အေျခခံေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္း၍ ခိုင္ၿမဲခဲ့သည္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ကၽြန္အျဖစ္ ၾကာျမင့္စြာ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ား မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ေန႔စဥ္ ညေနတိုင္းမွာလဲ နီးစပ္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လ်က္ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္ မ်ားႏွင့္အတူ ေဗာဓိပူဇာႏွင့္ ဘုရား၀တ္တက္၊ ၀တ္ကပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ပရိတ္ပ႒ာန္း ၀တ္ရြတ္စဥ္မ်ား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကသည္။ ကေလးကအစ ပရိတ္၀တ္ရြတ္စဥ္ေတြကို သံဃာေတာ္မ်ားနည္းတူ အာဂုံႏႈတ္တက္ ရရွိၾကသည္မွာ အထူးအံ့ၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံ ဘုန္းႀကီးမ်ား ေမ့ေနသည့္အရာကိုပင္ ေအာက္ကေန ေထာက္ေပးႏိုင္ၾကသည္။ ဤသို႔ဤပုံ ဘာသာေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္တည္ရွိေနေသာ လကၤာဒီပသားတို႔၏ ႏွလုံးသားသည္ အဘယ္မွာလ်င္ မယဥ္ေက်းဘဲ ရွိမည္နည္း။ မိမိတို႔ဆီမွာဆို ဘုရားရွိခိုးကိုပင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ ေအာင္ မရခ်င္ၾက။ ပရိတ္ပ႒ာန္းဆို ေ၀းစြ။ ၾကည့္ရြတ္လွ်င္ေတာင္ မွန္ကန္ေအာင္ မရြတ္ဆိုႏိုင္ၾက။ တခ်ိဳ႕က ရဟန္း သံဃာမ်ားဆုို ေၾကာက္တတ္ရြံ႕တတ္ၾကေသးသည္။ အသက္ကႀကီးေနၿပီ၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားမေျပာတတ္တဲ့သူက အမ်ား။ တခ်ိဳ႕ဆို ဘုန္းႀကီးကိုေၾကာက္လို႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားမေျပာတတ္လို႔ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမေရာက္သူေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပင္။ ေကာင္းေသာလကၡဏာမ်ား ဟုတ္/မဟုတ္ စဥ္းစား ျပဳျပင္ဖို႔ အမွန္တကယ္ လုိအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိ သည္။
ပညာေရး
သီရိလကၤာႏိုင္ငံသည္ ပညာေရးကို အထူးဦးစားေပးေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေပသည္။ အေျခခံမွ တကၠသိုလ္ အထိ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သုံးသည္။ အရင္ကေတာ့ ပညာသင္စရိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား၀တ္စုံကို ႏိုင္ငံ တကာက ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အစုိးရက ေထာက္ပံ့သည္ဟု ၾကားရသည္။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ လူတန္းစားမေရြး ပညာေရးကို ဆုံးခန္းတုိင္ေရာက္ သင္ၾကားႏိုင္ၾကသည္။ သင္တန္းအသီးသီးမွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနၾက သူေတြလည္း အမ်ားပင္။ အားက်စရာေကာင္းလွသည္။ ပညာရွာခ်ိန္အရြယ္မွာ ပညာကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား သင္ၾကားေန ၾကသည္ကို အားက်စဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ပညာသည္ လူတို႔၏ မ်က္လုံးသဖြယ္ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ပညာမတတ္ေသာ သူမ်ားသည္ အကန္းႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ပညာျဖင့္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေနသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ေနသူမ်ားသာ ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈကို ရရွိႏိုင္မည္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ပညာမတတ္ဘဲ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ေနသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ေနသူမ်ားကား ေအာင္ျမင္မႈ၊ ခ်မ္းသာ မႈေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနအုံးမည္သာျဖစ္သည္။ ဆင္ကန္း ေတာတိုးသလုိ လိုရာပန္းတိုင္သို႔ ေခ်ာေမာစြာ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဘ၀ကို အရႈံးေပးသြားၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လူသားတစ္ေယာက္၏ ဘ၀အရင္းအျမစ္ထဲမွာ ပညာ တတ္ေျမာက္မႈသည္ ထိပ္ဆုံးက ပါ၀င္လ်က္ရွိသည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ လူတိုင္းလူတိုင္း ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ယူသင့္သလို၊ မိဘ ဆရာသမား လူႀကီးမ်ားကလဲ ပညာေရးကို အထူးအေလးထား အားေပးရမည္ျဖစ္သည္။ လူတန္းစား မေရြး ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ သက္ဆိုင္ရာအစုိးရက အထူးေထာက္ပံ့မႈေပးဖို႔ လုိအပ္သလုိ၊ ပညာဒါနအဖြဲ႔ အစည္းမ်ား မ်ားစြာေပၚေပါက္ဖို႔လဲ အထူးလုိအပ္လ်က္ရွိေပသည္။ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ နည္းပါးလ်က္ရွိေသာ အမိေျမမွ သား ေကာင္းမ်ားသည္ ဒီကိစၥကို ယခုအခ်ိန္မွာ အထူးစဥ္းစားဖုိ႔ လိုအပ္ေနေခ်ၿပီ။ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ေစတီ တန္ေဆာင္းတို႔ကို သိန္းေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီအကုန္အက်ခံလ်က္ လွဴဒါန္းေန ၾကေသာ္လည္း ပညာဒါန ပရဟိတ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ေထာက္ပံ့ကူညီဖို႔က်ေတာ့ အားနည္းခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
မိမိတို႔ႏိုင္ငံမွာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား တစတစ တိုးပြါးလ်က္ မ်ားစြာပင္ရွိေနၾကသည္။ ပညာအာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား။ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတ အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား။ အစား အစာအာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား။ ကိုယ္က်င့္စာရိတၱ အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား။ ဓမၼအာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကသူမ်ား။ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာပင္ ရွိေနၾကသည္ကို လူတိုင္းအသိပင္ျဖစ္သည္။ ဒီခ်ိဳ႕တဲ့မႈ ေတြကို ျဖည့္စြမ္းဖို႔အတြက္ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ျပည့္၀ေသာ၊ ကာယအား၊ ဉာဏအား၊ ဓနအား၊ သဒၶါအား မ်ားစြာရွိေသာ ေစတနာရွင္၊ ေမတၱာရွင္၊ ကရုဏာရွင္၊ ပညာရွင္မ်ား မ်ားစြာလုိအပ္လ်က္ရွိသည္။ မိမိတုိ႔ဆုိလ်င္ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရ။ ရွစ္ေလးလုံးႏွင့္ ႀကဳံေန၍ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသို႔ ေျပးခဲ့ရသည္။ ဘ၀ကို သင္ပုန္းႀကီးျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည္။ မိမိနည္းတူ၊ မိမိလို ဘ၀ကို သင္ပုန္းႀကီးနဲ႔ေတာင္ တည္ေဆာက္ခြင့္ မရၾကတဲ့ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနလိမ့္မလဲလို႔ စဥ္းစားမိသည္။ ဒီအျဖစ္ေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ ရင္နာစရာ။ ေခတ္ကိုလား စနစ္ကုိလား လူကိုလား မူကိုလား ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ။ ကိုယ့္ကံပဲေပါ့ဆုိၿပီး ကံကိုရိုးမယ္ဖြဲ႔လ်က္ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရသည္။ အတိတ္ ကို ျပန္ ေျပာင္းသတိရမိေတာ့ မက်က္တက်က္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ရင္နာစရာေတြက အျပည့္။ ပစၥဳပၸန္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ အား ရေက်နပ္စရာက မရွိ။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မွန္း ၾကည့္ေတာ့လဲ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ဆုိေတာ့။ ဆုိေတာ့ေလ။ ကယ္သူမဲ့ေနတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာအတြက္ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းေတြ မ်ားမ်ား ေပၚထြက္ပါေစလုိ႔ပဲ ရင္ထဲမွာ အံၾကိတ္ ဆုေတာင္းေနရသည္။ ဆုေတာင္း တိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ…။
က်န္းမာေရး
“အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံ” ဒီစကားေလးကေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေရးပန္းစားအေျပာမ်ား လ်က္ရွိ သည္။ က်န္းမာျခင္းသည္ ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရခဲတဲ့ လာဘ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုသည္။ လူ႔ဘ၀မွာ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဆုိရင္ က်န္းမာေရးေကာင္းဖို႔သည္ ပထမဆုံး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ကာကြယ္ဖို႔ မိမိကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ သတိနဲ႔ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတေတြ ရွိဖို႔လို အပ္သည္။ ျဖစ္လာလွ်င္လဲ ကုသဖို႔ ေငြေၾကးျပည့္စုံရန္ လုိအပ္ျပန္သည္။ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေငြေၾကးမျပည့္စုံလို႔၊ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတမရွိလုိ႔ အသက္ကို စေတးလိုက္ရတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာကို မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားျမင္သိရွိရသည္မွာ ရင့္နင့္စရာ။ ၀မ္းနည္းစရာ။ စိတ္မေကာင္းစရာပင္။ လကၤာေျမကိုေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လကၤာဒီပသားတုိ႔၏ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာမ်ားကို သိရွိခြင့္ရခဲ့သည္။ လကၤာေျမမွာ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးအတြက္ အစုိးရက အခမဲ့ ေဆးရုံ ေဆးခန္းမ်ားဖြင့္ကာ ကုသေပးလ်က္ရွိသည္။ လူနာေစာင့္ပင္ ထားစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ၾကသည္။ လူတန္းစားမေရြး၊ ဘာသာမေရြး အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္ရရွိၾကေသာ လကၤာဒီပသားတုိ႔ကို အားက်မိသည္။ အခမဲ့ေဆးကုသခြင့္ ရရွိၾကသည့္ အေလ်ာက္ က်န္းမာေရးကို အထူးလိုက္စား သတိထားေၾကာင္းလဲ သိရွိရသည္။ တစ္ခုေသာေန႔မွာ မိမိသည္ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္အတူ လကၤာဒီပ အေထြေထြေဆးရုံႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေဆးရုံႀကီးေရာက္ေတာ့ မ်ားလုိက္တဲ့ လူေတြ လူေတြ။ ေ၀ဒနာ အႀကီးအက်ယ္ ခံစားေနရသူမ်ားမဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ေဆးရုံႀကီးမွာ စည္းကား လ်က္ရွိသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးလုိက္စားမႈက အတုယူစရာပင္။ အခမဲ့ စမ္းသပ္ကုသေပးျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ ဒီေလာက္လူေတြ မ်ားေနျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေငြေၾကးနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သူေတြေလာက္ပဲ လာႏိုင္ၾကမွာေပါ့ေလ။ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔၏ ရင္ထဲမွာ က်န္းမာေရး သတိ၊ အသိေတြက အၿမဲလိုလို ႏိုးၾကားတည္ရွိေနသည္ ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ျပည္သူေတြက သူတို႔၏ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ သမတမဟိႏၵကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာ ျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ရင္၀ယ္ေပါက္ဖြား သာသမီးမ်ားအလား အခမဲ့ ျဖည့္ ဆည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနေလေတာ့ ဘယ္ျပည္သူက မခ်စ္ပဲ၊ အားမကိုးဘဲ ရွိမည္နည္း။ မိဘသဖြယ္ ခ်စ္သည္။ အားကိုးသည္။ ယုံၾကည္သည္။ ခ်စ္ထိုက္၊ အားကိုးထိုက္၊ ယုံၾကည္ထိုက္လို႔ ခ်စ္ျခင္း၊ အားကိုးျခင္း၊ ယုံၾကည္ျခင္းမဟုတ္ပါေလာ။
စီးပြါးေရး
စီးပြါးေရးအေၾကာင္းကိုေတာ့ မိမိလဲ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ အစတုံးက ေျပာခဲ့သလုိ သီရိလကၤာ ႏိုင္ငံသည္ ေသးငယ္ေသာ ကၽြန္းႏုိင္ငံေလးတစ္ႏိုင္ငံသာျဖစ္သည္။ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀သည္ဟုလဲ မၾကားရ။ လုပ္ငန္းလုပ္စရာ နယ္ပယ္ေဒသလဲ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းမရွိ။ သုိ႔ေပမဲ့ ႏိုင္ငံ ေတာ္အေနနဲ႔ တံခါးဖြင့္၀ါဒကိုက်င့္သုံး ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္ေလေတာ့ စီးပြါးေရးလဲ ေျပလည္သည္ဟုေျပာႏိုင္သည္။ အခုေနာက္ပုိင္း ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ေတြရဲ႕ ရင္ႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈေတြ မ်ားစြာ၀င္ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျပည္ပသို႔ထြက္ၿပီး လြပ္လပ္စြာ စီးပြါးေရး လုပ္ပိုင္ ခြင့္လဲရွိသည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြက အခမဲ့ျဖစ္တာေၾကာင့္လဲ ရွာေဖြရသမွ် ေငြေၾကးက မိသားစုတစ္စု အတြက္ ဖူလုံရုံမွ် မက၊ ပုိလွ်ံၾကသည္။ လြပ္လြတ္စြာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးထားျခင္းေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရွာေဖြ စုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းဟု ျမန္မာစကားပုံရွိသည္။ လကၤာဒီပသားတို႔သည္ စား၀တ္ေနေရးေတြမွာလဲ ၿခိဳးၿခံၾက သည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြကို ခုံမင္တပ္မက္မႈ နည္းသည္။ ရုိးရုိးစင္းစင္းပဲ ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခခံလုိအပ္ ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ေရ၊ မီး၊ လမ္း၊ ဖုန္း၊ အင္တာနက္ကအစ ျပည့္စုံေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးထားေလေတာ့လဲ လုိအပ္ခ်က္က မရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ ေတာႏွင့္ၿမိဳ႕ အခြင့္အေရးမွ်တူ ခံစားႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးထားေလေတာ့ ကြာဟခ်က္က က်ဥ္းေျမာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြင္းမွာ စကၤာပူလို ခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္၊ စကၤာပူကို အမွီလုိက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ထားရွိသည္ဟုလဲ ေျပာသည္။ ျမင့္မားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေတာ့ ၾကားရ သူေတြအတြက္ ၾကက္သီးထဖြယ္ပင္။ တကယ္ျဖစ္လာႏိုင္ေျခရွိသည္ဟုလဲ ထင္ျမင္မိသည္။
ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ညံ့ လုံ႔လ၀ီရိယနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ပန္းတိုင္၊ စီမံကိန္းေတြလဲရွိမယ္။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္လဲ ခိုင္မာမယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလဲ ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းတိုင္ဆိုတာ လက္တစ္ကမ္းမွာ ေစာင့္ႀကိဳေနမွာ မလြဲပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ေနတုံးကဆုိ မိမိတို႔လို သူမ်ားအဖို႔ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆုိတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ရဲၾက။ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို အကုန္အက်ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လုံး၀ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ ဖုန္းဆိုတာ ေန႔စဥ္ သိန္းေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီ၀င္ေနတဲ့ စီးပြါးသမားေတြအတြက္ပဲဆုိၿပီးေတာ့ ရေသ့စိတ္ေျဖေနခဲ့ရတယ္။ သီဟုိဠ္မွာေတာ့ ရူပီးတစ္ရာ (ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္)ဆိုလွ်င္ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ရႏိုင္တယ္။ ဟန္းဆက္ရွိလွ်င္ ဖုန္းကိုင္လို႔ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ လကၤာဒီပသားေတြဟာ အမႈိက္က်ဳံးသမားေရာ၊ စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္းေရာ၊ ေက်ာင္း သားေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ လူတိုင္းနီးပါး ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။ မိမိတို႔တေတြလဲ သီဟုိဠ္ေရာက္မွ ဖုန္းကိုင္ရ၊ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ရနဲ႔ အခုမွ လူျဖစ္ရေလေတာ့တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ ဒါကလဲ တခဏပါလားဆိုၿပီးေတာ့ အားငယ္ ၀မ္းနည္းရျပန္တယ္။ ဟုတ္သည္ပဲေလ။ မိမိတို႔တေတြဟာ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ရင္ အမိေျမကို ျပန္လည္ေျခခ်ၾကရမွာမဟုတ္လား။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဒီခံစားမႈေတြက အိပ္မက္အျဖစ္နဲ႔ အေငြ႔ျပယ္ ေပ်ာက္ကြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာေလ။ အင္း….ေမ့ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကရမွာေပါ့။ ေရာမကိုေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္ရမယ္ ဆိုတာ ဆိုရုိးစကားရွိထားၿပီးသည္ပဲေလ။
ႏိုင္ငံေရး
မိမိသည္ စီးပြါးေရးအေၾကာင္းကို နားမလည္သလို၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုလဲ နားမလည္ေပ။ နားလည္ေအာင္ ေလ့လာၿပီးေတာ့မွ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးခဲ့သည္လဲမဟုတ္ေပ။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေလာက္က တမီးလ္သူပုန္ေဘးေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ၿပီး မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သမတ မဟိႏၵ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ သူပုန္ေဘးကေန အၿပီးအပုိင္လြတ္ေျမာက္လ်က္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေထာင္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ ေအးခ်မ္းစြာ၊ လြတ္လပ္စြာ၊ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြါးေရး။ ႏိုင္ငံ့အေရးေတြကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကသည္။ ေအးခ်မ္းေနေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြကို ပုံေဖာ္ထုဆစ္ႏိုင္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေပ။
မိမိတို႔လဲ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္လုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရင္၀ယ္ပိုက္ခြင့္၊ ပုံေဖာ္ထုဆစ္ခြင့္ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့---
ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြဟာလဲ ေၾကျငာစရာမလိုပဲ အလုိလိုေျပေပ်ာက္ ကုသမႈေျမာက္သြား လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းျဖင့္ ………….။
မိုးေဆာင္းေႏြ (သန္လ်င္)
0 comments:
Post a Comment