အထိနာခဲ့သလား ကၪၥနာ

အထိနာခဲ့သလား ကၪၥနာ

ေဆာင္းရာသီ၏ ညေနေစာင္းစ အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဆူးေလမွ ျပန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ခုျဖင့္ လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနသည္။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ ရေသာ္လည္း ခႏၶာကုိယ္က မပင္ပန္းေသးသလုိ လန္းဆန္းေနသည္။ သည္ေန႔အဖုိ႔ ဒုကၡ ေလာကဓံက ၿငိမ္သက္ေနေသးသည္။ ကၽြန္္ေတာ့္ကုိ ႐ုိင္း႐ုိင္းစုိင္းစုိင္း မဆက္ဆံေသးေပ။
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းရမည့္ မွတ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ခတ္သြက္သြက္ကေလး ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္း အျမန္ႏႈန္းတင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေဆာင္သုိ႔ ေရာက္ရန္ အတြက္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္။ အေဆာင္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေရခ်ဳိးမည္။ အစားတစ္ခုခု စားမည္။ ၿပီးလွ်င္ အိပ္ရာေပၚမွာ ေစာင္ၿခဳံေကြးရင္း စိတ္ကုိ ဇိမ္ေတြ႕ေစမည့္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္အုပ္ကုိ ဖတ္ မည္။ ခႏၶာကုိယ္ အနည္းငယ္ေႏြးေထြးသြားလွ်င္ စာတစ္ပုိဒ္တစ္ေလေရးမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အ ေၾကာင္း စဥ္းစားမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျခလွမ္းကုိ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ပုိလွမ္းရင္း ေရွ႕မွ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာ္တက္ လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္သည့္ စာကုိ စဥ္းစားသည္။ သည္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးမည့္ စာတြင္ ေလႏုေအးေလး တုိက္ခတ္ေနရမည္။ ေလစိမ္းမ်ား မျဖစ္ေစရ။ ေနေရာင္က ၀င္း၀င္း ဖန္႔ဖန္႔ ျဖစ္ေနရမည္။ သစ္ပင္ေပၚမွာ ငွက္္ေလးမ်ား တီတီတာတာ ေအာ္ေနရမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ မနက္ခင္း သုိ႔မဟုတ္ ညေနခင္း ေလးတစ္ခုျဖစ္ရမည္။ ကမၻာေပၚမွာ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ စစ္ပြဲမ်ားရွိ သည္။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ားရွိသည္။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ မလိုလားမုန္းတီးမႈ၊ ခုိးယူလုယက္တုိက္ခုိက္မႈ၊ ကုိယ္က်င့္သီလ ေခါင္းပါးမႈႈေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ အဲသည္အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္မေရးခ်င္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္္ဒန္ဟူစိန္, ဘင္လာဒင္္စေသာ လူမုိက္မ်ား အေၾကာင္းလည္း မေရးခ်င္။ ဒီကမၻာမွာ ဟစ္တလာ ရွိသလုိ မာသာထရီဇာလည္း ရွိခဲ့သည္။ ဆုိး၀ါးယုတ္မာသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားရွိသလုိ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္ သည့္ လုပ္ရပ္ေတြရွိသည္။ စိတ္ကူးထဲမွာ လွပသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားက ေနရာယူေနသည္။ လွပသည့္ စိတ္ကူးမ်ားကုိ ေတြးေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္္ကုိ အသက္အရြယ္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္ ကပ္လိုက္လာသည္။ ထုိအဘြားအုိက ကၽြန္ေတာ့္အား “ ငါ့တူ ”ဟု အာလုပ္ျပဳသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆုိေတာ့ ဘာမွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္ေနမိသည္။ အဘြားအုိက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚေနမွန္းသိေသာအခါ လမ္းေဘးသုိ႔ဆင္းကာ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ရပ္လုိက္သည္။ အဘြားအုိအား မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္လုိက္သည္။ အဘြားအုိသည္ သူ႔လက္ထဲမွ ေခါက္ထီး႐ုိးကုိ အတြင္းသုိ႔ ထုိးထည့္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စကားဆုိသည္။ ““ ငါ့တူရယ္၊ အဘြား ဒုကၡေရာက္ေနလုိ႔ပါ ၊ အဘြားေယာက်္ားက ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ကားတုိက္မႈျဖစ္လုိ႔ အဘြား ဥကၠံက လာခဲ့တာပါ၊ ေစေစာက ေဆး႐ုံႀကီးမွာ အဘြား ေယာက်္ား ကုိ သြားၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အခုထိ သတိမရေသးဘူး၊ အဘြားမွာ ဥကၠံျပန္စရာ လမ္းစရိတ္မရွိေတာ့လုိ႔၊ အဲဒါ ငါ့တူ အဘြားကုိ ကူညီမ,စပါဦး၊ အဘြား ဒီအသက္ အရြယ္ေရာက္ပါၿပီ၊ သူတစ္ပါးကုိ မလိမ္တတ္္၊ မညာတတ္ပါဘူး၊ တကယ္ပါ ””
အဘြားအုိသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ေဆးမွတ္တမ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ထုတ္ျပသည္။ ေဆးစာအုပ္က အဘြားအုိ၏ မ်က္ႏွာလုိပင္ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ သည္ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ ကားတုိက္မႈျဖစ္တာ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္။ ဆရာ၀န္ေရးထားသည့္ ရက္စြဲမ်ားကုိ ၾကည့္ေတာ့လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါးလေလာက္က ရက္စြဲမ်ားျဖစ္ေနသည္။ သည္တြင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လိမ္ေနၿပီဆုိတာ သေဘာေပါက္လိုက္မိသည္။
တကယ္ဆုိလွ်င္ ကုိယ့္ကုိုယုတ္ၱိရွိေအာင္ လိမ္ညာေနတာကုိ သိပါက သေရာ္လုိသည့္ အၿပဳံးေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပၚလာရမည္။ ၿပီးေတာ့ သေရာ္သည့္အခါ ရယ္တတ္သည့္ ထုံးစံအတုိင္း ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ အဘြားရယ္ဆုိၿပီး ဦးၫြတ္ေပးလုိက္ရမည္။ အဘြားအုိသည္ ရွက္စႏုိးသည့္မ်က္္ႏွာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ထြက္သြားရမည္။ အဲသည္လုိ ျဖစ္ရမည္ မဟုတ္္လား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္လမ္းလုံး ကုိယ့္စိတ္ကူးေလးႏွင့္ကုိယ္ ေပ်ာ္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ သေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အဘြားအုိကုိ ၀မ္းမနည္းေစခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၀မ္းနည္းခ်င္ ေယာင္ေဆာင္လိုက္မိသည္။
အဘြားအုိ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း က႐ုဏာလႈိင္းတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ အကယ္၍ ငါ့အေမ ဒုကၡေရာက္ၿပီး သည္လုိ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဦးၫြတ္ေတာ့မည့္ဟန္ျဖင့္ အကူအညီေတာင္းခံေနရလွ်င္ ဘယ္လုိလုပ္မည္နည္း။ ထုိလူငယ္က သေရာ္မည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငန္းမည္။ ထုိအခါ အေမ၀မ္းနည္းမည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္လုိမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တြက္ တြက္ၾကည့္သည္။ သည္ေနရာမွ ေျမနီကုန္း၊ ေျမနီကုန္းမွ ဥကၠံဆုိလွ်င္ တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ကုန္ မည္။
“ ဥကံၠကားခက ဘယ္ေလာက္လဲ အဘြား ” 

“ ေထာင့္ငါးရာေလာက္ေပါ့ ငါ့တူရယ္ ” 

အဘြားအုိက ပုိပုိသာသာေလးဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာအိတ္တစ္အိတ္တစ္အိတ္ကုိိ ေဖာက္လိုက္သည္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မွ ရခဲ့သည့္ ေငြထဲမွ အဘြားအုိ ဆုိသေလာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့တူရယ္၊ ငါ့တူ ေက်းဇူးကုိ အဘြားမေမ့ပါဘူး၊ ေရာ့ ဒီမယ္ လက္ဖက္ေျခာက္ ထုတ္က ေလး၊ အဘြားမွာလည္း အဲဒါပဲ ပါတယ္၊ ငါ့တူ ယူသြားေပးပါ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဒီလက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ ေရေႏြး ၾကမ္းေသာက္ ေပါ့ ” အဘြားအုိက ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖင့္ ထုတ္ထား သည့္ လက္ဖက္ေျခာက္ထုတ္ ေသးေသးေလးတစ္ထုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုတ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတန္တန္ ျငင္းေနသည့္ၾကားမွ လြယ္အိတ္ထဲ ထုိးထည့္ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုိၿပီးသနားမိသြား သည္။
““ အဘြားရယ္၊ ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ေနပါေစ၊ အဆင္ေျပရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ပါဦး၊ ေရာ့ . .ဒါက ကၽြန္ေတာ့္္ လိပ္စာကဒ္ ””  

““ သာဓုပါကြယ္၊ ငါတူေလး က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ ””                                                              အဘြားအုိသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ထြက္ခြါသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ မထင္မွတ္မႈတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆုိင္လုိက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေလးမ်ားပင္ ဘယ္ေရာက္ သြားလုိ႔ ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ အဘြားအုိအေၾကာင္း ဆက္ေတြးရမလား။ ကၽြန္ေတာ့္္စိတ္ကူးမ်ားကုိ ထပ္ေတြးရမလား။ ေ၀ခြဲမရေတာ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ မနက္ခင္းေလးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။
အဘြားအုိ ထြက္ခြါသြားသည့္ လမ္းဘက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ မျမင္ရေတာ့။ အဘြားအုိသည္ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ အတိတ္ဆီက အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကေခါင္းထဲတုိး၀င္လာျပန္သည္။
++++++
ကၽြန္ေတာ္ ေမွာ္ဘီမွာ ေနစဥ္တုန္းက သည္လုိ ညေနေစာင္း အခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္သည္။ စုိက္ပ်ဳိးေရး ၿမိဳ႕ေတာ္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ေမွာ္ဘီမွာ သစ္ပင္ ၀ါးပင္မ်ား၏ အရိပ္ေၾကာင့္ အေအးဓာတ္က ေစာေစာ စီးစီး ၀င္ေရာက္လာသည္။ ေမွာင္ရိပ္ပ်ဳိးခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲေအာင္းကာ စာဖတ္ ေန၍ မေကာင္း ေတာ့။ အခန္္းထဲသုိ႔ ျခင္မ်ားအုပ္စုလုိက္ ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္္ဟာ အုပ္စုလုိက္ ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္ သည့္ျခင္မ်ား၏ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အခန္း ျပင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့သည့္ စာအုပ္ထဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ စဥ္းစာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ နာမည္ ေက်ာ္ ျပဇာတ္ဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယား၏ စာသားေလးတစ္ေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ကပ္ညိပါလာသည္။
ၽႊ့ေအဒ် ငည ညောန၊
ႊ့ေအ တငခ့ တန ခေူူ ေ မသ်နယ
ႀပ ေညပ သအ့နမ ညောန
ၽႊသကူိ ်ာေူူ ေ် ်တနနအ. ဟူေသာ စာသားကေလး။ ဒီစာသားကေလးကုိ What the Buddha taught (ျမတ္ဗုဒ္ၶေဒသနာ)စာအုပ္ကုိေရးသူ ေဒါက္တာ၀ါပုိလာရာဟုလာက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ကုိးကားသုံးထားသည္။ စာသား၏ ဆုိလုိရင္း အဓိပ္ၸါယ္မွာ ႏွင္းဆီပန္းကုိ အျခားမည္သုိ႔ပင္ အမည္ ေပးေစကာမူ ႏွင္းဆီ၏ ေမႊးျမေသာရနံ႔က ေျပာင္းလဲမသြားဟု ဆုိလုိရင္းျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရျပည့္ ၀ၿပီး အနက္အဓိပ္ၸါယ္ ျပည့္စုံ သည့္ အရာတစ္ခုကုိ အျခားနာမည္တံဆိပ္ မည္သုိ႔ပင္ ေပးေစကာမူ ယင္းအရာ၏ အႏွစ္သာရ ေျပာင္းလဲမ သြားဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ဗုဒ္ၶဘာသာကုိ အျခားနာမည္၊ တံဆိပ္ မည္သုိ႔ပင္ ေပးေစကာမူ ဗုဒ္ၶဘာသာ၏ ေလးနက္ေသာ အႏွစ္သာရ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားဓမၼ ၏ အသြင္းသ႑ာန္သည္ နာမည္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲမ သြားဟု ေဒါက္တာ၀ါပုိလာရာဟုလာကဆုိသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားဓမ္ၼဟု ဆုိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမတ္ဗုဒ္ၶအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားမိသည္။ တစ္သက္တာလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေတာ္မူသြားသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ သတိရ လာသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟူေသာ အသုံးအႏႈံးႏွင့္ ဗုဒ္ၶဟူေသာ အသုံးအႏႈံးက ခြဲျခားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ပင္ ထပ္တူက်သည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟူသည္မွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အက်ဳိးလုိလားမႈ၊ သနားၾကင္နာမႈမ်ားျဖင့္ တည္ ေဆာက္ရသည့္ အရာျဖစ္သည္။ နားလည္ႏုိင္မႈ၊ သည္းခံႏုိင္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္မႈမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အဂၤါ ရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ နားမလည္ႏုိင္မႈ၊ သည္းမခံႏုိင္္မႈ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္မႈမ်ားကေတာ့ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၏ အေၾကာင္း တရားမ်ားျဖစ္သည္။ ဗုဒ္ၶျမတ္စြာသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အမွတ္သေကၤတ၊ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေပ်ာက္ ကြယ္မည့္ အမွတ္ရစရာလည္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ စဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေဆာင္မွ ထြက္လာခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားသည္။ စုိက္ပ်ဳိးေရးတက္ၠသုိလ္၀င္းထဲမွထြက္ကာ ေမွာ္ဘီျပည္လမ္းမွ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ေျခာက္နာရီခြဲသြားၿပီ။ အေဆာင္မွာ စာ သင္ေပးဖုိ႔ ကိစ ၥေနာက္က်မည္ စုိးေသာေၾကာင့္ ဆုိကၠားတစ္စီးကုိ ငွားၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ အေအး ဓာတ္က ပုိမုိၿပီး လြမ္းျခဳံရစ္ပတ္လာေလၿပီ။ စီးလာသည့္ ဆုိက္ၠားက ေတာ္ေတာ္ေႏွးေနသည္။ အေဆာင္သုိ႔ အျမန္ ေရာက္လိုေဇာျဖင့္ ျမန္ျမန္နင္းေပးပါဗ်ာ ဟု ဆုိက္ၠားသမားကုိ ေလာေဆာ္လုိက္သည္။ ေႏွးေကြးေနတာကုိ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့။ ဆုိက္ၠားသမားကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ လည္းပင္ပန္းႏြမ္းေနပုံရသည္။
“ ေဟ့လူ . . ဘာျဖစ္ေနတာလဲဗ်၊ ဆုိက္ၠားက ဒီထက္ပုိျမန္လုိ႔ မရေတာ့ဘူးလား ””
““ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းေနလုိ႔ပါဗ်ာ၊ မေန႔ညကလည္း ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ရဘူး၊ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဆုံးတယ္ဗ်၊ တီီဘီေရာဂါနဲ႔ပဲ၊ သူကေတာ့ ဗမာေဆးေလးဘာေလးေသာက္ရင္ ေပ်ာက္မယ္ ထင္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး၊ ေရာဂါက အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆုိးေနၿပီ၊ အိမ္မွာကလည္း ကေလးသုံး ေယာက္က ရွိေနေတာ့ ေဆးခန္းပုံမွန္ သြားဖုိ႔ ေနေနသာသာ အလုပ္ေတာင္ မနားရပါဘူး၊ ဒီလုိရက္မ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘယ္ဆုိက္ၠားနင္းခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္မွ ဆုိက္ၠားမနင္းရင္ စားစရာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ””
ဆုိက္ၠားဆရာက မ်က္ႏွာကုိငုံ႔ကာ အားစုိက္ၿပီးနင္းရင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာလုိ႔ ေျပာရမွန္း ပင္ မသိေတာ့။
တစ္လမ္းေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားလာခဲ့သည္။ ရွိတ္စပီးယား၏ ကဗ်ာ ေလးကုိ ခံစားလာခဲ့သည္။ ဘ၀၏ အႏွစ္သာရကုိ ေတြးေတာခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းကုိ စိတ္ကူးခဲ့ သည္။ ယင္းအရာမ်ားသည္ ဆုိက္ၠားဆရာ၏ စကားလုံးမ်ားေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ အေမ့အေလာင္းကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၾကမည့္ ကေလး မ်ားကုိ ျမင္ေယာင္မိလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ရွိတ္စပီးယား၏ ႏွင္းဆီႏွင့္ႏႈိင္းၿပီး ေတြးေတာႏုိင္ေသးသည္။ ဆုိက္ၠား ဆရာ၏ ကေလးမ်ားကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ သူတုိ႔၀မ္းမီးၿငိမ္းေရးကုိ မည္သုိ႔ စဥ္းစားႏုိင္ၾကမည္နည္း။
အေဆာင္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ရာေပးစီးေနက် ဆုိက္ၠားခကုိ ငါးရာေပးလုိက္႐ုံမွအပ ဆုိက္ၠားဆရာ ကုိ ကူညီဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ခဲ့။ စကားလုံးလွလွမ်ား စိတ္ကူးလွလွမ်ားထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေန တတ္သည့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွက္စႏုိးျဖစ္မိရေသးသည္။ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ကုိးကားၿပီး စကားေျပာ ခ်င္လွေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေယာင္လာေသာ ကေလးမ်ားပုံရိိပ္က ေျပာင္ ေလွာင္ေနသလုိပင္။
++++++

ကၽြန္ေတာ္သည္ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ သတိရရင္း အေဆာင္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုံးစံအတုိင္းပင္ ေရခ်ဳိးသည္။ တစ္ခုခုစားသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္ဖုိ႔ စာအုပ္စဥ္ကုိ လွန္ေလွာေတာ့ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ထြက္က်လာသည္။ ေခါက္႐ုိး က်ဳိးေနၿပီျဖစ္သည့္ စာရြက္ကေလး တစ္ရြက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ ကဗ်ာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္။

“ အထိနာခဲ့သလား ကၪၥနာ ”

အထိနာခဲ့ၿပီလား ကၪၥနာ
အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာပဲ
မင္းခ်စ္တဲ့ မ်က္ခင္းစိမ္းေတြၾကားမွာပဲ
မင္းနားေထာင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ရယ္သံေတြၾကားမွာပဲ
အထိနာခဲ့ၿပီလား . . ။
“ အေ၀းႀကီး အေ၀းဆုံး ” လုိ႔
ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးလုိက္ပါနဲ႔ ကၪၥနာ
ဒီကမၻာမွာ
ငွက္ဖ်ားေရာဂါရွိသလုိ
နံနက္ခင္း ေမတၱာပုိ႔ေတးေတြရွိတယ္။
ဒီကမၻာမွာ
ဟစ္တလာရွိသလုိ မာသာထရီဇာလည္းရွိတယ္
လွပေအးသက္တဲ့ ႐ႈကြက္ဆုိတာ
မ်က္လုံးနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္တယ္
ကၪၥနာေရ . .
မင္းထုိင္ေနတဲ့
အုတ္ခုံတန္းေဘးက သစ္ပင္ေပၚမွာ
ငွက္ကေလးေတြက တစ္စီစီၾကည္လုိ႔
ခ်စ္သူစုံတြဲေတြက
သတၱေလာကကုိ ေတးဆုိလုိ႔
ကၪၥနာ
တကယ္ေတာ့
ေလာကႀကီးဟာ သိပ္လွပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကဗ်ာေလးအတုိင္း သံေယာင္လုိက္ကာ ေတြးေနမိပါသည္။ ကမၻာေလာကႀကီးက သိပ္ကုိ လွပပါ သတဲ့လား။
စကားလုံးေတြနဲ႔ပဲ လွပေနတာလား ကၪၥနာ။ ဘယ္လုိမ်ား လွပေနတာလဲ ကၪၥနာ။
တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာ စကားလုံးမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္႐ုံနဲ႔ မရႏုိင္တာေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္ ကၪၥနာ။

သားေအးည