Posted by
မိုးေဆာင္းေနြ
on
Wednesday, January 18, 2012
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ
မွန္ထဲျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ထြက္သစ္စ ၀က္ၿခံေတြ
အရြယ္ေရာက္ၿပီး ၀က္ၿခံေတြက
သူတုိ႔ရဲ႕ အမိေျမလုိ
တရင္းတႏွီး လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ေနတာ
ျမင္ရတယ္။
သည္ေန႔ကုိ လျပည့္ေန႔ဟု အထူးျပဳသတ္မွတ္ကာ လူအမ်ားေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လူေတြ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကသည္။ ၀မ္းနည္းစရာမ်ားရွိေနသည့္တုိင္ လူေတြ ေပ်ာ္ၾကသည္။ သည္ေန႔သည္ ႐ုံးပိတ္ရက္လည္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေနကုန္ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ သြားစရာေနရာ မရွိပါ။ မည္သူ႔ထံသုိ႔မွ်လည္း သြားခ်င္စိတ္မရွိ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ကုိ လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
သည္လုိေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ အထီးက်န္မႈသည္ အလုိလိုပင္ ၀င္ေရာက္လာပါသည္။ သက္ျပင္းမ်ားခ်ကာ တစ္ေယာက္တည္း ၀မ္းနည္းေနမိသည္။ မနက္ခုနစ္နာရီထုိးမွ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာက ႏုိးလာသည္။ တစ္ေယာက္တည္းဟူေသာ အသိစိတ္က နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ေစ သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာေတာ့ ရေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားသမီးလည္းမရွိ၊ ဇနီးမယားလည္းမရွိပါ။ ထုိ႔အတူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ အထူးျပဳေနဘုိ႔ လည္း မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကၽြန္ေတာ္သာရွိပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ခ်ဳိင္းၾကားညႇပ္ ကာ လဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔သြားသည္။ ပုံမွန္တစ္ခြက္ေသာက္သည္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လမ္းမဘက္သုိ႔ ေငးေမာ ၾကည့္မိသည္။ စာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာေတြဖတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းဖတ္ၿပီး ဟုိလွန္သည္လွန္ လုပ္ေနမိသည္။
လဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးေသာအခါ အေဆာင္သုိ႔ျပန္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထီးက်န္မႈကုိ ကုစားရန္အတြက္ အလုပ္ကုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရေတာ့့မည္။ ျပဌာန္းစာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ၾကည့္သည္။ စာအုပ္က ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ နည္းနည္းစိမ္းေနသလိုပင္။
“ မာရီလင္း မြန္႐ုိး ”၊ “ ႏုိ၀င္ဘာမုိး ” . .စသည့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားႏုိင္မည့္ စာအုပ္ေတြအေပၚ မ်က္စိ ကစားမိသည္။ စိတ္မ၀င္စား။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္မ်က္ခုံးေမႊြးကုိ ဖိကုတ္ ေနမိသည္။ သည္လုိေနလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စာနည္းနည္းေရးရရင္ ေကာင္းမလား။ မေရးခ်င္ေသးပါ။ သည္လုိႏွင့္ ဂိမ္းေဆာ့ေနလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မႏုိင္သည့္ ဂိမ္းကုိ ေရြးေဆာ့သည္။ ခဏခဏ႐ႈံးေနလည္း ထပ္ေဆာ့မိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါတစ္ရံ ႏုိင္ရတာထက္္ ႐ႈံးရတာကုိပုိၿပီး စိတ္္ ၀င္တစားရွိသည္။ အႏုိင္ရခ်င္သူေတြ မ်ားလွသည့္ေနရာတြင္ အ႐ႈံးကုိ ဆုလာဘ္တစ္ခု လုိ ဖက္တြယ္ထား ခ်င္မိျပန္သည္။
“ ႐ႈံးစမ္း . .႐ႈံးစမ္း . . . ဘာမွမက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ႐ႈံးစမ္း ”။ ကၽြန္ေတာ့္ အ႐ႈံးမာနက ႐ုန္းႂကြေန သည္။ အႏုိင္ကုိ သယ္ပုိထားရတာထက္ အ႐ႈံးကုိ ဖက္ထားခ်င္သည္။ မ်က္စိကုိ တင္းတင္းမွိတ္ အံေစ့ေစ့ ႀကိတ္ၿပီး အ႐ႈံးကုိ တစ္ဖန္ ျပန္စမိသည္။
တစ္နာရီ . . .ႏွစ္နာရီ . . .။
တစ္ဘ၀ . . .ႏွစ္ဘ၀ . . .။
8 8 8
ေက်ာက္ခဲေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့
ထမင္းတစ္ဆုပ္စာအတြက္
မနားတမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူ ငါ့အတြက္
ႏွလုံးသားရပ္၀န္းမွာ မုိးသည္းပါေစ ဆုေတာင္းဘုိ႔
အိပ္မက္ေတြကုိ ဘယ္မွာ လုိက္ရွာရမလဲ . .။
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ဖတ္လုိက္္ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္ျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ကုိးနာရီခြဲခန္႔တြင္ ကၽြန္ ေတာ့္ထံ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ အေဆာင္ျပင္ဘက္မွ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ခပ္အုပ္အုပ္ ေမးလိုက္သည့္အသံကုိ ၾကားရကတည္းက ညီမေလးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သိသည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ပိတ္လိုက္သည္။ ကြမ္းတံေတြးမ်ား ေပက်ံေနသည့္ ပါးစပ္ကုိ ပလုတ္က်င္းလိုက္သည္။
““ ညီမေလး ဘာစားခဲ့ၿပီးၿပီလဲ ””
““ ဟင့္ . .အင္ ဘာမွမစားရေသးဘူး၊ ငါအေ၀းကြင္းကေန လာခဲ့တာ ””
ကၽြန္ေတာ္ သုံးခါေလာက္ေမးမွ သူမက ျပန္ေျဖသည္။ ညီမေလးအတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေပးလိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ မုန္႔ထုပ္မ်ားကုိ လုိက္စုကာ ညီမေလးေရွ႕ ခ်ေပးလုိက္သည္။ ညီမေလး ေခါင္းရမ္းသည္။
““ ဟင့္ . .အင္ . . ငါ ဘာမွမစားခ်င္ဘူး ””
““ ဘာမွ မစားလုိ႔ျဖစ္မလားကြ၊ တစ္ခုခုေတာ့ စားရမွာေပါ့ ””
သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ နားမေထာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေပးလိုက္သည့္ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ ခပ္ေတြေတြ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
““ ဘယ္မွာလဲ ငါေတာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ ””
““ လူတစ္ေယာက္ ငွားသြားတယ္ ””
““ ငါထင္တယ္၊ ထင္ပါတယ္ဟာ . .၊ နင္ အဲလုိမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္၊ ငါ အေ၀းႀကီးက လာခဲ့ရတယ္၊ မရဘူးဆုိတာလည္း ႀကိဳသိခဲ့တယ္၊ ေဒါသ ႀကိဳထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ငါ ျပန္မယ္ဟာ ””
ညီမေလးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သူ႔အိတ္ကုိ ေကာက္ဆြဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာမေကာင္း။ စိတ္တစ္ ဖက္ကလည္း သည္အရြယ္ေရာက္လာသည့္တုိင္ ကေလးေလးလုိ ျပဳမူခ်င္ေသးသည့္ သူမကုိ ရယ္ခ်င္ေနမိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထိမ္းႏုိင္စြာ ရယ္ေမာမိေတာ့ သူမပုိၿပီး ေဒါသ ထြက္သြားသည္။
““ ငါ ျပန္မယ္ ဒီမွာေနရင္ ပုိၿပီး စိတ္္တုိရမယ္၊ အရယ္ခံေနရမယ္ ”
ကၽြန္ေတာ့္ ရယ္ေမာျခင္းမ်ားကုိ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ေစ့ထားလုိက္ၿပီး လက္စသတ္ လိုက္ပါ သည္။ ညီမေလး အသက္မွာ မငယ္ေတာ့ပါ။ အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ေန သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ ပင္ရွိခဲ့ၿပီ။ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သည့္ မ်က္ႏွာ ထားတစ္ခုကုိလည္း သူမ ရထားၿပီ။ သည္ႏွစ္ထဲမွာပင္ သူအိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ေဆးခန္းမွာ ပင္ အစ္မဟု သူမကုိ ေခၚၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕မွသာ ကေလးေပါက္စေလးလုိျဖစ္ေနတာ။
သူမေက်နပ္သြားေစရန္အတြက္ စာအုပ္စင္ေပၚမွ မဂ္ၢဇင္းစာအုပ္မ်ားကုိ လွန္ေလွာၿပီး ခ်ေပးလိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳမ်ားကုိ ေတြ႕ေသာအခါ ကေလာင္နာမည္ကုိၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးေနသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္း တြန္႕ေလးထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သာ သိပါသည္။
““ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ဒီေန႔ မရႏုိင္ဘူးလား၊ ””
““ အေ၀းႀကီးပဲ ငါသြားမယူႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးေတြမ်ားတဲ့အိမ္ကုိ ငါခဏခဏ မသြားႏုိင္ဘူး ””
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္မာမာ ေျပာေေသာအခါ သူမက သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာသည္။
““ ေအးပါဟာ . .၊ အဲဒီစကား တစခြန္းနဲ႔တင္ပဲ ဒီေန႔ ငါ ဒီကုိ လာရတာ တန္ပါတယ္၊ ””
ညီမေလးသည္ တစ္ေယာက္တည္းေနမည္ဟု ဖြင့္ဟထားသူ၊ စာေရးဆရာဟု ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိ သတ္ မွတ္ထား သူ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ တစ္စုံတစ္ရာေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ နာမည္ဆုိးသတင္းၾကားရမည္ကုိ စုိးရိမ္ပုံရသည္။ ညီမေလးလည္း ရယ္ေမာၿပဳံးရႊင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္ေပးသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ ျဖည္းျဖည္း ညင္းညင္း ေသာက္ေလသည္။
8 8 8
ငါ့ကုိ မၾကည့္နဲ႔
ငါ ေန႔တုိင္းေရေလာင္းေပါင္းသင္ေနတဲ့
ဟုိနားက သစ္ပင္ကုိၾကည့္
သူ႔မွာေတာင္ ရင္သားေတြေပၚလို႔ . . ။
ဆယ္နာရီခြဲခန္႔တြင္ ညီမေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ျပန္သြားသည္။ သူ႔အေဆာင္ရွိရာ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႔ ျပန္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ထိ သူမကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚရွိ ေနမင္း သည္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ သူ၏ စူးစူးရွရွ အလင္းေရာင္ကုိ ေလာက ထဲသုိ႔ ပုိ႔လႊတ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔အေဆာင္မွာ မည္သူ မွ်မရွိ။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဆာင္ မကပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ဆုိတာမ်ဳိးမရွိပါ။ ရက္ရာဇာလည္းမရွိ။ ျပႆဒါးလည္း မရွိ။ စကားေျပာရာတြင္ ဟာသေျမာက္႐ုံသာလွ်င္ ရက္ရာဇာ ျပႆဒါးကုိ ကၽြန္ေတာ္သုံး သည္။
အၿမဲတစ္ေစ အာ႐ုံငါးပါးကုိ လက္ခံတုန္႔ျပန္ေနတတ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထီးက်န္မႈေ၀ဒနာသည္ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္လိုတစ္ကုိယ္တည္း မေနခ်င္ပါ။ တစ္ခုခုကုိ အေဖာ္ျပဳ မွျဖစ္မည္။ အာ႐ုံကင္းဆိတ္သည့္ ေ၀ဒနာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အတူ မေနလုိပါ။ အေဆာင္၏ အလည္တည့္တည့္ မွာ ခ်ထားေသာ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကုိ အေဖာ္္ျပဳမွ ျဖစ္ေတာ့ မည္။ သက္ေသာင့္သက္သာ အေနအထားကုိ ရေအာင္ အေၾကာမ်ားကုိ ျဖန္႔ၿပီး ထုိင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားကုိ ေရာက္ တတ္ရာရာ ဆြဲထုတ္ဆန္႔တန္းမိသည္။ ထုိင္ကာစမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မ်ားက စီစီရီရီ ေရာက္မလာပါ။ သူတုိ႔လည္း ဘုရားဖူးသြားခ်င္ေနသည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္လုိက္ ရ။ အေတြမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ေခၚရာသုိ႔ လုိက္လာသည္။
ပထမဆုံးေတြးမိေသာ အေတြးမွာ ေမာင္ထြန္းသူ ျမန္မာျပန္သည့္ ကင္မီလီ စာအုပ္ထဲမွ “ သမီးလမ္းတစ္ ခုကုိ ေရြးမယ္ဆုိရင္ ေသေသခ်ခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေရြးခ်ယ္ပါ၊ ဆုံးျဖတ္ပါ၊ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လမ္းတစ္ခု ကုိ ေရြးမိၿပီဆုိရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ကုိယ္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘဲလည္း ဆက္ေလွ်ာက္ရတတ္တယ္ ”” ဟူေသာ စာသားျဖစ္သည္။ ေတြးမိသည္ဆုိျခင္းထက္ သတိရလာ သည္ဟုဆုိလွ်င္ ပုိမွန္ကန္ႏိုင္သည္။ “ ေရြးခ်ယ္မႈ ” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိ သည္။ လူတစ္ေယာက္မွာရွိေနသည့္ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ . .။ ျငင္းဆုိခြင့္။ ေရြးခ်ယ္မႈဟူသည္မွာ အခြင့္ အေရးအေပၚတြင္ အမ်ားဆုံးမူတည္ေနတတ္ေလသလား . .။
““ ဘ၀လမ္းကုိ စေရြးၿပီး တာထြက္ကတည္းက မွားလုိက္ေတာ့ ဘာမွကုိ လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး ””။ သည္စကားလုံးကုိ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မၾကာမၾကာ သုံးတတ္သည္။ ““ ေရြးခ်ယ္မႈ မွားလုိက္ တာနဲ႔ ဘ၀က ၿမဳံသြားတာပဲ ”” .. စသည့္ စကားလုံးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ အမွ်င္အတန္းလုိက္ ေပၚလာသည္။
လူတစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ကန္ႏုိင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ကာလလုိသည္။ မိမိ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည့္ အရာ မွန္ကန္စြာ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ကာလသည္ နံပါတ္တစ္ေနရာမွ ျပဌာန္းသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနရာ ေဒသလုိပါသည္။ ေနရာကုိ မလြဲေခ်ာ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္တတ္ပါမွ မိမိ သြားလုိုသည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ ေျဖာင့္ျဖဴးလိမ့္မည္။ မိမိကုိယ္တုိင္၏ အားထုတ္မႈမ်ားႏွင့္၊ အေထာက္အပံ့ျပည့္ စုံမႈလည္း လုိပါသည္။
သည္အေၾကာင္းအရာကုိ စဥ္းစားမိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္္စဥ္က သင္ခဲ့ရဖူးသည္ ဘီလုံး ငွက္ႏွင့္ စြန္ရဲငွက္ အေၾကာင္း ပုံျပင္ေလးကုိ သတိရလာသည္။ ဘီလုံးငွက္ေလးတစ္ေကာင္ကုိ စြန္ရဲငွက္က သုုတ္ခ်ီပ်ံသန္းလာသည္။ ဘီလုံးငွက္ကေလးက ေသးငယ္လြန္းေသာေၾကာင့္ စြန္ရဲငွက္က ေျခာက္ေထာက္ ၾကားမွာပင္ ထည့္ထားႏုုိင္သည္။ ေလထဲတြင္ ပ်ဲ၀ဲေနသည့္ စြန္ရဲငွက္အား “ ငါ့ေနရာမဟုတ္လုိ႔ ငါ႐ႈံးရတယ္ ”ဟု အထပ္ထပ္ဆုိသည္။ ေဒါသထြက္လာသည့္ စြန္ရဲငွက္က ေနရာ အေၾကာင္းေျပာလြန္းသည့္ ဘီလုံးအား သည္းမခံႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ ဘီလုံးငွက္က စြန္ရဲငွက္အား ေဒါသထြက္ေစေအာင္ ေျပာဆုိႏုိင္ျခင္းသည္ ရန္သူ႔ထံမွ အခြင့္အေရးကုိ ရရွိျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
စြန္ရဲငွက္က ဘီလုံးအား သူ႔ေနရာဟုဆုိေသာ ႏြားေျခရာခြက္ကေလးထဲသုိ႔ ခ်ေပးလုိက္သည္။ ““ ဒီေနရာဟာ ငါ့ေနရာမွန္ ပဲ၊ မင္းမေသခ်င္ဘူးဆုိရင္ စတုိက္ႏုိင္္ၿပီ၊ ငါ့ရဲစိန္ေခၚမႈဟာ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ ပြဲပဲ ”” ဟု ဘီလုံးငွက္ ကေလးက စြန္ရဲကုိ စိန္ေခၚသည္။သည္စကားလုံးက စြန္ရဲအား အႀကီး အက်ယ္ ေဒါသျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ရန္သူေဒါသထြက္ေလ ကုိယ့္အတြက္ ေအာင္ပြဲရရန္ နီးစပ္ေလ ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွ တစ္ရွိန္ထုိး ဆင္းလာသည့္ စြန္ရဲကုိ စိန္ေခၚကာ ဘီလုံးငွက္က တြင္းထဲ ၀င္ပုန္းေနလုိက္သည္။ အုံးခနဲ မည္ဟီးသြားသည့္ စြန္ရဲငွက္ရင္အုပ္ႏွင့္ ႏြာေျခရာခြက္ေျမ၏ တုိက္ ခတ္သံသည္ ဘီလုံးအဖုိ႔ ေအာင္ပြဲပင္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အင္အားႀကီးသည္ဟု အထင္ရွိေနသူ ေကာင္းကင္မွ စြန္ရဲသည္ ကုိယ့္ေဒါသကုိယ္ မထိမ္းႏုိင္ ဘဲ ဆက္လက္တုိက္ခုိက္သည္။ သည္ပြဲတြင္ စြန္ရဲငွက္ ရင္ကြဲကာ ႐ႈံးပြဲႏွင့္ႀကဳံသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ပုံျပင္ကုိ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ သူတစ္ပါးအား ေျပာမျပေသာ္လည္း သတိရသည့္ အခါတုိင္း အထပ္ထပ္ေတြး သည္။ အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ၿပီး ခြန္အားနည္းေနသူမ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ရတုိင္း ေနရာ မွန္ကုိ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ရန္ သည္ပုံျပင္ေလး ကုိ ေျပာျပခ်င္မိသည္။ ခြန္အား နည္းလြန္းသည့္ ဘီလုံးလုိ ငွက္က ေလးအား အႏုိင္က်င့္ သုတ္ယူစားေသာက္မည့္ စြန္ရဲ၏ စိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္အထင္မႀကီးတာ ေသခ်ာ သည္။
8 8 8
ကၽြန္ေတာ့္ အထီးက်န္မႈ ေ၀ဒနာသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ၾကသြားသည္။ အဓိပ္ၸါယ္ရွိသည့္ ေသြးႏွလုံး ခုန္သံသည္္ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ခုန္လာသည္။ သည္ေန႔ မည္သူ႔ထံ အဆက္အသြယ္လုပ္ရ မလဲဟု စဥ္းစားမိ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အေရးတႀကီး မဟုတ္ဘဲ ဖုန္းဆက္ရျခင္းမ်ား၊ ေႏြးေထြး မႈ မပ်ယ္ေစရန္ တစ္စုံတစ္ ေယာက္ထံ စာေရးေနရျခင္းမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးပါသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔ကုိမွ် အဆက္အသြယ္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ စာလည္း မေရးခ်င္ပါ။
ေတြးလက္စ အေတြးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးမိသည္။ ဒုတိယ ေတြးမိေသာအေၾကာင္းအရာမွာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ အႏ္ၶပုထုဇဥ္အဆင့္သာရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာမွ မြန္ျမတ္ လွသည့္ သစၥာေလးပါးအေၾကာင္း မစဥ္းစားႏုိင္ေသးပါ။ အမွန္တရားဘက္ေရာက္လာေအာင္ ႀကိဳစားေနသူမ်ား အေၾကာင္း၊ အမွားနည္းႏုိင္သမွ်နည္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ား အေၾကာင္္းကုိသာ ေတြးေတာျဖစ္ပါ သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သြားေနၾက မဂ္ၢဇင္းတုိက္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မဂ္ၢဇင္းတုိက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ထူးထူးေထြေထြ လုပ္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ စာေပစိစစ္ေရးသုိ႔ တင္ရန္ခ်ဳပ္ထားသည့္ မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္ခုကုိ လွန္ဖတ္မိသည္။
“ ဥမၼတၱကဧကာဒိေတာ ” . .။ စာအုပ္ထဲတြင္ သည္ေခါင္းစဥ္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပါဠိစာေပႏွင့္ မစိမ္းလွ သူ ကၽြန္ေတာ္က သည္ေခါင္းစဥ္ မွားေနေၾကာင္းကုိ သိသည္။ ပါဠိစာေပကုိ မေရးႏုိင္ မေျပာႏုိင္သည့္တုိင္ မွားေနလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပါေသးသည္။
““ သည္ေခါင္းစဥ္ႀကီးက မွားေနတယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ထားတာလဲ ””
အယ္ဒီတာ့မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ဘဲ တုိက္ေရွ႕မွ ပိေတာက္ပင္ကုိ ၾကည့္ကာ ေျပာမိသည္။
““ မွားေနလား၊ မွားေနရင္ ျပင္ေလ၊ မွားရင္ ျပင္ရမွာေပါ့၊ အမွားအတုိင္းထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ ””
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ စကားကုိ အယ္ဒီတာက ဆုိသည္။ သူ႔စကားအတုိင္းအတာသည္ လုံး၀ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္လွပါသည္။ ျငင္းခုန္ရေတာ့မည္ဟု ထင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ အမ္းအမ္းျဖစ္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာဆုိလွ်င္ မိမိလုပ္ထားသည့္ အလုပ္တစ္ခုကုိ “ ဘာ့ေၾကာင့္မွားတာ လဲ၊ ဘယ္လုိမွားတာလဲ ” စသည္ျဖင့္ ေစာဒက ၀င္ကာ ျငင္းခုံေနမိဦးမည္။ သည္လုိ အမွားကုိ လြယ္လြယ္ ကူကူ ျပင္ေပးဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။
အမွားကုိျပင္ဆင္ရန္ လြယ္လင့္တကူ ဖိတ္ေခၚႏုိင္သည့္ အယ္ဒီတာ့စိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေန မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္မ်ားသည္ အမွားမ်ားေသာ သတ္ၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ ကဆုိလွ်င္ ““ ကိုုးဆယ့္ကုိး ရာခိုင္ႏႈန္း မွားမွ လူသားလား ”” ဟုပင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တြင္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ လူႀကီးလူငယ္ျပႆနာ၊ အဖြဲ႔အစည္းမညီၫြတ္မႈ ျပႆနာ . .စသည့္ မေရတြက္ႏုိင္ေသာ မလုိအပ္မႈ မ်ားစြာသည္ အမွားကုိ ၀န္မခံႏုိင္တာမွ စတင္ျခင္း သာျဖစ္သည္။ အေအးေသာက္လုိက္ စာဖတ္လိုက္ျဖင့္ ေနက်လုလု အခ်ိန္တြင္ အယ္ဒီတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိစ္ၥတစ္ ခုျဖင့္ စာေပစိစစ္ေရးသုိ႔ တကၠစီငွားကာ သြားခဲ့သည္။
““ ဦးက စာေရးဆရာလား ””
““ မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ မဂ္ၢဇင္းတုိက္ကပါ ””
တက္ၠစီသမားက ေမးေသာေၾကာင့္ အယ္ဒီတာက ျပန္ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာသည္ သူကုိယ္ တုိင္ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးတတ္သည္ဟု ၀န္မခံပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာဟု ၀န္မခံေသာေၾကာင့္ အမွားတစ္စုံတစ္ရာ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေဘးမွ ကၽြန္ ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္။
““ ဦးတုိ႔ မဂ္ၢဇင္းက ဘယ္လုိမ်ဳိးေတြထည့္တာလည္း၊ အခ်စ္၀တ္ၳဳေတြလား၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြလား၊ ကၽြန္ေတာ္ လည္း စာေရး ခ်င္လုိ႔ ””
““ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀၊ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ထားတာမ်ဳိးကုိ ထည့္ တာပါ၊ ေရးခ်င္လည္း ေရးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္က အမွန္တရားဆုိ ႀကဳိဆုိပါတယ္ ””
တက္ၠစီဆရာက ဘာမွ်မေျပာေတာ့ပါ။ အမွန္တရားဆုိတာ ဘာလုိမ်ဳိးလဲဟု စဥ္းစားေနပုံရသည္။ အယ္ဒီတာလည္း သူ႔အမွန္တရားကုိ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္စိတ္ႏွင့္ကုိယ္ မီးပြဳိင့္ေတြကုိ ေငးၾကည့္ မိေနသည္။
တက္ၠစီေလးကား တေရြ႕ေရြ႕ . . .။
8 8 8
မနက္က လဖက္ရည္တစ္ခြက္သာေသာက္ၿပီး အေတြးမ်ားေနသူ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ဆာေလာင္မြတ္ သိပ္မႈသည္ အခ်က္ျပ ကာ ၀င္ေရာက္သည္။ လဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ ညီမေလး၊ အထီးက်န္မႈ၊ ေနရာမွန္ စသည္တုိ႔ကုိ စိတ္မွ ခဏခြါခ်ကာ ေရခ်ဳိးကန္သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။
ေရခ်ဳိးၿပီး တစ္ခုခု စားရပါဦးမည္။ ေရတစ္ခြက္ကုိ ညင္ညင္သာသာ ခပ္ၿပီးခ်ဳိးလုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏ္ၶာမွ အပူဓာတ္သည္ ၿငိမ္းေအးသြားသည္။ ေအးစက္သည့္အသိကုိ ခႏ္ၶာကုိယ္မွတဆင့္ ရရွိသည္။
အမွန္တရားဆုိတာ သည္ေရတစ္ခြက္လုိ ေအးစိမ့္ေစပါသလား . . .။ ။
သားေအးည
0 comments:
Post a Comment